Vanaf dat we elkaar weer zagen, was het leven één groot feest. Gelukkig accepteerden zowel zijn als mijn familie onze relatie, wat voor ons beiden enorm belangrijk was. Als één van de kinderen het er niet mee eens geweest was, dan had dat enorm veel ellende en pijn veroorzaakt. Ook mijn vrienden (nog steeds dezelfde als 50 jaar geleden) waren blij hem weer te zien en hij paste als oud-wielrenner goed in hun wereld.
We konden ons geluk amper bevatten, zo overweldigend was het. Alex had nog veel onverwerkt verdriet over het onverwacht overlijden van zijn eerste vrouw, die overleed toen zijn kinderen nog jong waren.Het was erg fijn dat ik haar kon zien en horen. Zij stuurde mij veel wijsheid en rust toe.
Al snel daarna werden er twee kleinkinderen geboren en een half jaar later nog één, wat een geluk, wat een liefde!
Heel langzaam heelde Alex en we deden ontzettend veel leuke dingen samen en we waren bijna constant bij elkaar. We waren veel in Apeldoorn omdat ik daar mijn praktijk had en nog volop werkte, maar aan het werken kwam een einde door de Ziekte van Pfeiffer. Het lukte mij niet meer om dagen te staan masseren en ik heb met pijn in mijn hart afscheid genomen van mijn praktijk… Achteraf gezien was dat een zegen, want zo hebben we de tijd dat Alex nog gezond was, alles kunnen doen wat we wilden.
Alex wilde bijvoorbeeld graag op vakantie zoals we zouden doen als we 17 jaar waren, dus met een tentje.
Het was wel een heel klein tentje. Er paste niet eens fatsoenlijk een luchtmatras van 1.40 m. in, laat staan mijn handtasje… We zijn een week rondgetrokken en we hebben zo ontzettend genoten dat we een jaar later weer zijn wezen kamperen, maar dan met een iets groter tentje!
Alex had al een paar keer gezegd: Met jou kan ik wel getrouwd zijn. Dat hebben we dus gedaan.
Ik heb mijn huis opgezegd waarin de zoon van mijn vriendin kwam te wonen samen met zijn vriendin en ik ben naar Winterswijk vertrokken. Dit huis heeft later nog een bijzondere betekenis gekregen.
De trouwdag was een prachtig mooie dag. Alle 9 kleinkinderen en nog een baby van een vrienden waren stil in de trouwzaal. Het was zo ontspannen en zo mooi. Daarna was er feest in een grote tent bij de oudste zoon en schoondochter van Alex in de tuin. Ik ben nog steeds zo ontzettend dankbaar voor deze dag!
Alex was vaak moe. Ondanks alles wat we deden lag hij vaak op de bank. Hij had een longembolie, dus daar gooiden we het maar op. Eigenlijk ging alles goed behalve zijn conditie, maar dat was al vanaf het begin dat we elkaar kenden. In december 2019 was hij bij de dokter en bleek dat het toch niet goed zat. Hij had prostaatkanker en vele onderzoeken volgden van Hengelo tot Arnhem en Winterswijk en het bleek goed mis… Het was een agressieve soort kanker en beter worden zat er niet meer in. Wel kon zijn leven misschien verlengd worden.
Inmiddels was het al een paar maanden 2020 en werd de chemo gestart. Maar ook Corona begon op te komen. We zaten dus aardig in onze eigen cocon, kinderen en kleinkinderen kwamen langs en zwaaiden vanuit de auto of voor het raam. De groenteboer en de supermarkt brachten hun spullen aan huis en de enige keer dat we uit huis gingen was om naar het ziekenhuis te gaan. Alex werd daar opgenomen na de eerste kuur en hij lag naast de Corona-afdeling in isolatie. Er mocht maar één persoon per dag bij hem langskomen…
Zo ging het de eerste tijd en we waren vol goede hoop. Lang hielden we de isolatie van de kinderen en kleinkinderen niet vol hoor, maar we waren wel heel voorzichtig omdat Alex zelf geen griepje mocht krijgen. We fietsen in de prachtige omgeving of reden rond in de cabrio. Ondanks de chemokuren en de vermoeidheid waren we intens gelukkig. Echt elke avond in bed vertelde hij mij hoe intens gelukkig hij was dat we elkaar weer terug hadden gevonden. En dat was wederzijds!
Ondanks alles waren we gelukkig en dankbaar. In 2021 was de kanker stabiel en was er een stop wat betreft chemo. Henny en Fred, de vrienden waar ik al vanaf mijn 14e bevriend mee was en Alex met een tussenpauze van 40 jaar ook weer bevriend mee was, stelden voor om met zijn vieren een lang weekend weg te gaan. We zouden op de dag van vertrek bekijken waar we heen zouden gaan in Duitsland. Die dag bleek dat je alleen door Duitsland heen mocht rijden en door moest geven aan de autoriteiten waar je overnachtte…
Vakantie in Duitsland zat er dus niet in, dus we hebben formulieren ingevuld dat we in München zouden overnachten en daarna zouden doorrijden naar Oostenrijk of Italië. Een paar uur later waren we in München en de volgende dag hebben we de stad bekeken en het Olympisch dorp waar Alex op uitnodiging van de bond de Olympische Spelen had bijgewoond in 1972. Hij had het daar geweldig gehad, ondanks de aanslagen. Fantastisch om het nu weer te zien en hem te horen vertellen wat ze destijds daar allemaal gedaan hadden.
We zijn doorgereden naar Italië, waar we een bijzonder mooi hotel hadden en enorm hebben genoten van elkaar, de vrienden, de omgeving, het weer en het eten. Op de terugweg merkte ik al dat Alex minder kon dan op de heenweg. Wel genoot hij van alles en was hij vrolijk. Het was wel heerlijk dat door alle corona toestanden een paar dagen Duitsland veranderde in een paar weken Italië…
Teruggekomen in Nederland hebben we toch weer naar het ziekenhuis gebeld om te vragen voor extra onderzoek en toen bleek dat Alex kanker in zijn lever had. Of zoals de chirurg zei: “Het is meer kanker dan lever, maar als u behandeld wilt worden kunt u rechtstreeks naar de afdeling lopen waar alles al klaar staat voor de volgende chemo.” Alex wilde dat wel en het riedeltje begon weer van voren af aan.
Helaas verdroeg hij de chemo minder goed dan de vorige keer. Alex lag vaker in het ziekenhuis en na gesprekken met de oncoloog heeft hij uiteindelijk besloten om te stoppen met de behandeling omdat het zijn leven niet dusdanig zou verlengen dat het al die ellende waard was.
Twee maanden heeft hij uiteindelijk geleefd op alleen verse sapjes, maar al die tijd was hij liefdevol en vol aandacht voor onze kinderen en kleinkinderen. Hij wilde verder geen bezoek, want dat was veel te vermoeiend en de sfeer in huis was heel vredig en mooi. Op het laatst kwam de thuiszorg om de drie uur en de huisarts elke dag. Dat gaf een veilig gevoel.
Al een lange tijd voelde of zag ik niets en dat was vreemd. Geen tekenen van overleden familie of wat dan ook. Ik sliep de laatste maanden naast hem op de bank (voor het slapen gaan, sliepen we altijd een poosje samen in zijn bed) en in plaats van angst voelde het heel vredig.
Opeens zag/voelde ik een vrouw in een prachtige jurk van een stof die zo fijn en teer was en zij ging over mij heen en boog zich over Alex. Ik voelde dat het zijn eerste vrouw was.
We zaten altijd naast zijn bed als de kinderen kwamen met de kleinkinderen op het bed. Maar de dag voor zijn dood, ‘zag ik’ een begrafenisstoet aankomen. Bijna iedereen was in het zwart, maar toen ze dichterbij kwamen was er onder dat zwart een prachtig licht te zien. Een jong meisje zat op een hek en straalde licht uit, net alsof ze dacht: “Aan die poppenkast doe ik niet mee.”
Nou, ze had gelijk. Want vlakbij het hek barstte iedereen uit de donkere kleding en tegelijkertijd kwam er een voertuig aan en Alex stapte uit en groette iedereen met een grote armzwaai en het was een feest. Ik dacht, nu is hij weg.
Een paar uur later kwam Alex zijn zoon bij ons op bezoek en in plaats van op de bank naast Alex te gaan zitten, liep hij naar de eettafel toe en zei: “Hij is weg…”
Dat voelde op dat moment ook zo. Maar de volgende morgen toen de thuiszorg weg was, pakte ik zijn hand en zei tegen hem: “Als je vandaag gaat, dan weet ik dat je bij Liesbeth bent” (Liesbeth is de moeder van zijn kinderen en Alex zijn eerste vrouw, die deze dag jarig was).
De zon scheen en het voelde heel vredig. Ik appte nog even met mijn dochter en draaide me om terwijl ik op de bank lag. Ik sliep bijna en toen hoestte Alex. Oh Alex hoest, dacht ik. En tegelijkertijd: oh dat kan helemaal niet!
Ik sprong van de bank af en pakte zijn hand en heel langzaam zag ik hem vertrekken…
Zo dankbaar dat hij zo mooi en zo rustig kon gaan…