Na zijn overlijden gebeurden er verschillende mooie dingen, voor mij Knuffels uit de Hemel.
Kort na de begrafenis zakte ik ’s avonds in bed weg in een diepe scherpe pijn van rouw en het besef dat hij nooit meer bij me zou zijn. Al snel voelde ik dat hij me vasthield en er gewoon was, ik voelde zijn liefde en zei tegen hem: als je dit nu één of twee keer per week doet, dan hou ik het wel vol. Nee, zei hij heel duidelijk en voelde dat hij bedoelde, jij moet verder, jij leeft nog. Dit was zo echt, dat ik daarna nooit meer die scherpe pijn heb gevoeld, wel verdriet maar dat was hanteerbaar. Alex is daarna nog vaak langsgekomen bij ons en we hebben hem allemaal gevoeld, gezien, geroken en gehoord…
Twee weken na zijn dood, onderweg in de auto naar zijn zoon en familie om kerstavond te vieren, regende het en opeens klonk ons liedje door de radio nl Marmor, Stein en Eisen bricht aber unsere Liebe nicht. De tekst zegt ondermeer:
Huil niet als de regen valt, er is iemand die je vast heeft
Marmer, steen en ijzer breekt
Maar onze liefde niet
Alles gaat voorbij
Maar wij blijven trouw
Kan ik een keer niet bij je zijn, denk eraan je bent alleen…
Nou intens verdrietig, maar blij met zijn boodschap dat hij die avond bij ons was… Er stond ook een kaarsje voor hem op tafel…
Na deze avond kwam ik thuis en opeens begon een lamp te knipperen… Dit heeft 8 dagen geduurd, van alles geprobeerd, lamp verwisselen, schakelaar er tussen uit, niets hielp. Tot het opeens stopte. Het filmpje staat onder blogs op deze site.
Een half jaar later, op vakantie met een vriendin, waren we met meer vriendinnen boven op een berg in Oostenrijk aan het kijken hoe Fred en Gert meededen aan het WK Masters wielrennen. Alex was ook een goede renner vroeger. Het was een prachtig gezicht in dat mooie landschap die sliert wielrenners de berg op te zien rijden.
Wij stonden bij een tentje waar frisdank etc werd verkocht. Ik zag die sliert renners en dacht wat zou Alex dit fantastisch hebben gevonden en gelijk daarna klonk door de luidsprekers Marmor, Stein und Eisen en ik wist: hij is er wel, hij is hier bij ons…
Na een jaar wilde ik weer terug naar Apeldoorn, waar mijn familie, vrienden en sportvrienden zaten. Een huis vinden valt niet mee. Na even bij mijn dochter en schoonzoon te hebben gewoond, kwam mijn oude huis weer vrij.
De jongelui die er woonden gingen verhuizen en ik weer in mijn oude huis!
Hoe bijzonder is dat!