Een ode aan de liefde – zelfs over de dood heen
Soms lijkt het alsof het universum alles op alles zet om twee zielen weer samen te brengen.
In augustus 2017 gebeurde precies dat.
Een trouwring die afgaat. Een spiegel die in duizend stukjes breekt.
Op hetzelfde moment, 600 kilometer verderop in Denemarken, krijg ik het advies om mijn toekomstige man te visualiseren.
Wat we toen nog niet wisten: dit was het begin van onze tweede kans – Alex en ik, jeugdliefdes, na 45 jaar weer bij elkaar.
We waren zestien toen we verliefd werden. Het begon op een feestavond van de wielervereniging. We dansten, praatten eindeloos en ik vond troost in zijn sterke armen. ’s Winters diepe gesprekken, ’s zomers was hij druk met wielrennen.
En toen… wilde ik de wereld in.
Het werd het einde van ons jonge liefdesverhaal.
Fast forward – 45 jaar later.
Alex is weduwnaar. Zijn trouwring begint te knellen, en op een dag doet hij hem af. Precies op dat moment valt een grote spiegel, die al twintig jaar aan de muur hangt, ineens naar beneden. In duizend stukken.
Voor hem was het een teken. Tijd om op te ruimen – buiten én vanbinnen.
Hij dacht: “Wat wil ik nog in dit leven?”
Het antwoord kwam helder:
Liefde.
Zij.
Mijn jeugdliefde.
Hij stuurde een mail. Eén zin:
“Koffie drinken?”
Wat hij niet wist: op precies dat moment was ik in Aarhus, Denemarken, op sportvakantie met vriendinnen. Tijdens een speerwerpwedstrijd zei een sportvriend ineens uit het niets: “Het is tijd dat je je toekomstige man gaat visualiseren. Heb ik ook gedaan met mijn vriendin – kijk, hier zit ze.”
Die avond lag ik op bed in het vakantiehuisje en probeerde het. Wat visualiseer je dan? Niet een mooi hoofd of een cv, maar:
Een man die liefde kan geven én ontvangen.
Terug in Nederland opende ik mijn mail.
Ik zag Alex zijn bericht en wist het meteen: dit is het.
We zouden weer samen zijn, voorgoed dit keer.
In mijn reactie schreef ik dat ik, toen ik 18 was, al had gevoeld dat we elkaar ooit terug zouden zien. Destijds dacht ik: vast in het bejaardentehuis, als we 65 zijn. Tijden veranderen…
Een paar dagen later belde hij op.
“U spreekt met het bejaardentehuis,” zei hij droog.
Dezelfde stem. Dezelfde humor. Het voelde als thuiskomen.
Toen hij bij me op de stoep stond, hoorde ik zijn voetstappen op de trap en schoot er van alles door me heen: Zou hij me nog leuk vinden? Ben ik niet te veranderd?
Maar op dat moment hoorde ik een zachte stem in mijn hoofd zeggen:
“Denk je dat ik al die moeite voor niets heb gedaan?” Ik voelde gelijk dat dat de stem van zijn overleden vrouw was die mij dit bericht doorgaf.
Daar stond hij. Met een bos bloemen. En drie gebakjes voor het geval ik niet alleen zou zijn.
Na één romantische dag wist ik het zeker:
Ik ben thuis.
Hij vertelde zo liefdevol en ope over zijn kinderen, zijn kleinkinderen. Ik dacht: Je bent precies wie ik altijd heb gevoeld dat je was.
Drie weken later zou mijn dochter trouwen in Italië. Toen ik haar en mijn zoon vertelde over Alex, wisten ze meteen wie ik bedoelde. Ik had hen vaker het medaillon laten zien dat hij me vroeger had gegeven. Mijn dochter zei meteen: “Neem hem mee naar de bruiloft.”
Mijn zoon voegde toe: “Anders krijg je er later spijt van.”
En zo gebeurde het. Op die bruiloft bleek: hij hoefde zich nergens meer voor te stellen. Iedereen kende hem, of herkende hem. Het klopte gewoon.
Het was een fantastische tijd, want op de bruiloft was ook mijn vriendin en haar man die Alex ook kenden van vroeger… Iedereen was heel blij elkaar weer te zien.
Wat hebben we genoten van die tijd samen.
En dat is maar goed ook, want ons aardse geluk was kort maar krachtig. Toch ving ik het bruidsboeket, waarop Alex zei:
“Dan kunnen we net zo goed trouwen, alles staat er toch al.”
Anderhalf jaar later deden we dat. Een prachtige dag.
Wil je weten hoe het verder ging? Over de ontelbare tekenen, toevalligheden, en hoe het universum zich keer op keer liet zien?
Sluit je dan aan bij onze besloten gemeenschap The Magic Part – voor nog meer verhalen, herinneringen en knuffels uit de hemel.